Początki
polskiego brydża

 
dea brydża porównawczego pojawiła się w Polsce w okresie międzywojennym. Na początku lat trzydziestych trafiła na nasz grunt wielka porcja nowinek teoretycznych, zapisowych i organizacyjnych będąca niejako echem pierwszego europejskiego tournee Culbertsona oraz jego, wspaniałej jak na owe czasy, ‘THE BLUE BOOK OF BRIDGE’. Zaczęto więc i u nas rozgrywać pierwsze turnieje par, próbowano grać mecze i wkrótce te pierwsze formy brydża sportowego zyskały sobie takie uznanie wśród graczy, że niezbędnym okazało się regularne przeprowadzanie tego rodzaju imprez. Głównym ich organizatorem był naczelny redaktor ówczesnego dwutygodnika „BRYDŻ” B. Stefanowski, a zawodom patronowały największe kluby brydżowe. Reprezentacje tych klubów walczyły między sobą w meczach czwórkowych, będących niejako pierwowzorem dzisiejszych rozgrywek drużynowych. Największą i najbardziej udaną imprezą międzywojennego dwudziestolecia stał się rozegrany w 1938 roku ogólnokrajowy turniej o mistrzostwo Polski.

Lata wojny i okupacji siłą rzeczy zahamowały dalszy rozwój brydża porównawczego, ale i po wyzwoleniu długo jeszcze przyszło czekać na odrodzenie, jako że aż do 1954 roku brydż nie był mile widziany przez władze komunistyczne. Dopiero fala przemian 1956 roku wzbudziła pierwsze nadzieje.  

W dniu 23 października 1956 roku odbył się w Warszawie pierwszy zjazd przedstawicieli ośrodków brydżowych Gdańska, Gliwic, Katowic, Krakowa, Łodzi, Słupska, Warszawy i Wrocławia. Zjazd powziął uchwałę o powołaniu do życia Polskiego Związku Brydża Sportowego.  W dniu 17 marca 1957 Stołeczna Rada Narodowa zatwierdziła statut PZBS uznając go jako stowarzyszenie posiadające osobowość prawną.

 
grudniu 1956 roku ukazał się pierwszy numer nowego miesięcznika „Brydż”. Magazyn ten, mimo że nie był oficjalnym organem PZBS, odegrał wielką rolę w dziele rozwoju Związku. Właśnie dzięki niemu, już od samego początku działania PZBS, do rzeszy brydżystów z całego kraju zaczęły regularnie docierać najświeższe informacje o życiu Związku, instrukcje organizowania sekcji brydża sportowego, przepisy meczy i turniejów. Założycielami i pierwszymi redaktorami byli: Bitner, Jędrzejowski, Niedźwiecki, Rożecki i Wieczorkiewicz.

 
krótce powstało 12 Okręgów PZBS obejmujących łącznie 173 sekcje i tym samym stworzone zostały organizacyjno-finansowe podstawy działania Związku. Opracowano zasadnicze regulaminy sportowe (turnieju par, indywidualnego i meczu), rozprowadzone zostały pierwsze partie pudełek meczowych i druków.

Rywalizacja pokoleń doprowadziła wiosną 1956 roku do meczów „starych” (Czekański, Łowiński, Niedźwiecki i Wieczorkiewicz) z „młodymi” (Jeżowski, Kowalski, Bitner i Rożecki). Na meczach byli obecni redaktorzy: Marian Rogowski (Sztandar Młodych) i Stefan Rzeszot (Sportowiec). Obaj zamieścili obszerne, w bardzo przychylnym tonie dla brydża sportowego, recenzje. Od tego momentu wszystko poszło jak lawina. „Starzy” łącznie z parą Rożecki – Bitner zorganizowali sekcję „Orbis”, „młodzi” – AKS, a już w grudniu na ukończeniu były rozgrywki o mistrzostwo Ligi Warszawskiej z udziałem 32 drużyn. W lecie 1957 roku z inicjatywy płk Z. Schneidera powstaje przy Domu Wojska Polskiego sekcja brydża sportowego „Legion”. Przejmuje sekcję „Orbis” oraz wydawanie „Brydża” i w krótkim czasie staje się największą sekcją w kraju, z kilkunastoma drużynami, w tym dwiema w I lidze.

Działalność Legionu nie ogranicza się tylko do uczestniczenia w rozgrywkach. Przeprowadza dwa razy w tygodniu turnieje lokalne oraz turnieje o zasięgu ogólnopolskim „Kolumna Zygmunta”. Oprócz szkolenia klubowego organizuje kursy brydżowe dostępne dla chętnych spoza klubu. Z ich szeregów wyszło trzech prezesów Okręgu Warszawskiego i trzech prezesów PZBS.

Za przykładem Legionu sekcja Targówek powstała przy Domu Kultury Praga-Północ angażuje trenera i wkrótce staje się drugą co do liczebności sekcją w Warszawie. Ożywiona działalność tych klubów przyczynia się do powstawania sekcji brydżowych przy wielu instytucjach i zakładach pracy.

Duży wkład do rozwoju brydża sportowego miał TKKF Muranów szkoląc w ramach zorganizowanych kursów ponad 700 słuchaczy, z których wielu zasiliło kadrę członkowską Okręgu Warszawskiego.    

 
achował się dokument z inauguracyjnego posiedzenia WZBS zwanego wówczas Ligą Brydżową: „Protokół nr 1 - W dniu 9.X.56 r. odbyło się w świetlicy Orbisu zebranie organizacyjne Warszawskiej Ligi Brydżowej zwołane przez sekcję brydżową ORBIS... Po uchwaleniu porządku dziennego przewodniczący udzielił głosu mgr Bitnerowi, który rozpoczął referować projekt regulaminu. W trakcie dyskusji nad poszczególnymi punktami zmieniono w szeregu wypadków redakcję pierwotnego tekstu i uchwalono następujące postanowienia:

·          ad  10         pierwszą rundę rozegrać meczami 20 rozdaniowymi;

·          ad  13  polecić Prezydium Ligi opracowanie systemu rozgrywania meczy najbardziej odpowiadającego lokalnym warunkom;

·          ad  18  walkower w meczach 20 rozdaniowych ustalić na 20 : 0;

·          ad  19 podzielić zgłoszone drużyny na 8 grup i rozegrać pierwsze mistrzostwa Ligi systemem 3 stopniowym.  W eliminacjach wszystkie drużyny rozegrają pomiędzy sobą po 2 mecze, w grupach półfinałowych, do których wejdzie po 2 drużyny z grup eliminacyjnych, po jednym meczu i w grupie finałowej, do której wejdzie po jednej drużynie z grup półfinałowych, po 1 meczu. W spotkaniach 20 rozdaniowych za remis będzie się uważać taki sam wynik jak w meczach 40 rozdaniowych. Za wygranie meczu 20 rozdaniowego drużyna będzie jednak otrzymywała 1 punkt, a za remis ½ punktu;

·         ad  20  w razie oddania przez drużynę 2 kolejnych meczy walkowerem Prezydium Ligi winno skreślić drużynę z rozgrywek. Jeżeli drużyna skreślona z rozgrywek rozegrała więcej niż 50% meczy to wszystkie mecze nie rozegrane potraktować jako walkowery. Jeżeli zaś rozegrała mniej niż 50 % to wszystkie rozegrane mecze należy anulować; (...)

W 1976 roku okręg warszawski, stanowiący przeciętnie siódmą część członków PZBS, na rozegranych w ciągu istnienia Związku 57 konkurencji mistrzowskich zdobył 34 tytuły Mistrzów Polski a z 11 tytułów klasyfikacyjnych arcymistrza międzynarodowego 9 należało do graczy warszawskich.

  
ierwszy Kongres w Warszawie został rozegrany w roku 1970 pod nazwą MEMORIAŁ im. S. ŁOWIŃSKIEGO. Pierwszym zwycięzcą punktacji długofalowej został T. Florkiewicz z Wrocławia. W roku 1973 podczas Memoriału rozegrany został turniej teamów „Złota Nike Warszawy”. W tymże roku zwyciężył, do tej pory jako jedyny obcokrajowiec, Dumbovic`  z Węgier.W następnym roku turniej teamów przybrał nazwę „Grand Prix Warszawy”. Od 1976 roku nazwa została przypisana całemu Kongresowi – i od tamtej pory tak trwa do dziś. Rekord frekwencji padł w roku 1989, gdzie w głównym turnieju par uczestniczyły 523 pary!

*- w latach 1970 –1972 Kongres był rozgrywany pod nazwą ,,Memoriał im. S.Łowińskiego’’
 ** - w 1973 roku podczas ,, Memoriał im. S.Łowińskiego’’ odbył się turniej drużynowy pod nazwą ,,O Złotą Nike Warszawy’’. W następnym roku turniej zmienił nazwę na ‘’GRAND PRIX WARSZAWY’’.Od 1975r. nazwę przejął cały Kongres Warszawski. Kongresy GP Warszawy liczy się od pierwszego turnieju drużynowego (1973r.)